Κατά την διάσπαση του έγγαμου βίου, προκύπτουν πολλά ζητήματα που θα πρέπει να επιλύσει το πρώην ζευγάρι. Με τον γενικό όρο «διαζύγιο» συχνά αναφερόμαστε στη διευθέτηση περισσότερης της μίας διαφοράς, για παράδειγμα «την διάλυση του γάμου» (διαζύγιο), το καθορισμό του ύψους διατροφής εάν υπάρχουν τέκνα, ρύθμισης επικοινωνίας τέκνων με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, μετοίκιση κ.λ.π.

Από αυτές τις διαφορές, η καθ’ αυτή λύση του γάμου δηλαδή η λύση είτε με δικαστική απόφαση είτε συναινετικά, ΔΕΝ είναι δεκτική διαμεσολάβησης, δεν μπορεί δηλαδή να υπαχθεί (υποχρεωτικά ή μη) σε διαμεσολάβηση.

Ωστόσο, ζητήματα όπως η «διατροφή τέκνων» και η  «επικοινωνία τέκνων», όχι μόνο είναι δεκτικά διαμεσολάβησης, αλλά σύμφωνα με τον ισχύοντα Νόμο 4640/2019, αυτές οι περιπτώσεις θα πρέπει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ να υπαχθούν σε διαμεσολάβηση πριν τη προσφυγή στα Δικαστήρια,  με υποχρεωτική μάλιστα μία Αρχική Συνεδρία.

Σε περίπτωση δε που δεν ακολουθηθεί η διαδικασία της Διαμεσολάβησης από τα μέρη, ισχύει το απαράδεκτο της συζήτησης της υπόθεσης, ενώ κατά σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. μη εμφάνισης μέρους στην διαδικασία τη Διαμεσολάβησης), το δικαστήριο δύναται να επιβάλει στο μέρος χρηματική ποινή.